Historia Szkoły
Budynek Szkoły Podstawowej nr 20 im. Zbigniewa Oleśnickiego przy Rynku Kleparskim nr 18 wybudowano w 1903 r. Projektował go ten sam architekt, którego dziełem jest teatr im. J. Słowackiego, Jan Zawiejski. Była to szkoła wydziałowa żeńska o dziewięciu klasach. Poziom nauki w szkole był zawsze wysoki. Z języków obcych uczono wówczas francuskiego. We wrześniu 1932 roku przyłączono do naszej Szkoły nr 28im. Zygmunta Krasińskiego wraz z nauczycielami. W owych czasach szkoła była bardzo bogata, wyposażona w pomoce naukowe do wszystkich przedmiotów. Komitet Rodzicielski dbał o potrzeby szkoły : urządzał zabawy dziecięce, loterie fantowe, zaś dochód przeznaczał na zaopatrzenie najbiedniejszych dzieci w odzież i obuwie. Organizowano także własne kolonie wakacyjne ‚które sprawiały młodzieży wiele radości. Ufundowano również aparat radiowy, mikrofon, maszyny do szycia, oraz inne pomoce służące do nauki prac ręcznych. Wśród tych darów wyróżniał się sztandar szkolny ofiarowany w 1933 roku na trzydziestą rocznicę szkoły.
Uczennice wyższych klas wykonywały piękne, artystyczne ozdoby choinkowe, które zostały wysłane do Polonii amerykańskiej w Michigan. Ale na tym nie kończyła się ich działalność. Wysyłały one komplet lalek w strojach ludowych-regionalnych do Anglii. Uczennice klas: V, VI, VII, VIII uczyły się gotowania ‚kalkulacji ‚sporządzania marynat oraz innych zajęć, które miały się przydać w przyszłości.
Następnie przyszły straszne lata okupacji niemieckiej. Nauka w tym pamiętnym 1939 roku rozpoczęła się w dniu 28 IX po ustaniu działań wojennych. W naszym budynku mieściła się wówczas dyrekcja kolejowa krakowska i katowicka. Po pięciu dniach budynek szkoły zajęto. Przepadło całe mienie. Rozpoczęła się tułaczka po innych szkołach. Zabroniono uczyć historii, geografii i korzystać z czytanek polskich. 9 XII na rozkaz władz szkolnych należało usunąć ze szkoły Żydówki.
W czasie okupacji żywo na terenie szkoły była rozwinięta akcja charytatywna. Z powodu częstych przesiedleń, poziom i frekwencja w szkole znacznie się obniżyły. Od 1 I 1944 władze niemieckie wprowadziły nowy program. Warunki nauczania były bardzo ciężkie, lekcje skrócono do 35 minut. Ciągłe alarmy lotnicze uniemożliwiały sprawne prowadzenie szkoły. Nadszedł rok 1945. W styczniu, po ustaniu działań wojennych grono nauczycielskie objęło dawny budynek szkoły. Rozpoczęto sprzątanie i oczyszczanie terenu. Wszystkie poniemieckie sprzęty zostały wymienione. Rozpoczęcie nauki było wzruszającą uroczystością. Nabożeństwo szklone odbyło się w kościele św. Floriana. Po raz pierwszy, po sześciu latach okupacji dzieci szły z uratowanym sztandarem szkolnym, którego nie znały i po raz pierwszy od sześciu lat zabrzmiała potężnie pieśń uważana właściwie za hymn narodowy „Boże coś Polskę”. Szkoła ożywiła się .Swą działalność wznowił Komitet Rodzicielski. Prężnie działało kółko teatralne pod opieką p. Marii Łukowskiej. Wystawiło ono w Starym Teatrze bajkę „Jagienka i Smok”.
Po wojnie szkoła utraciła imię Zbigniewa Oleśnickiego i została nazwana „Szkołą Towarzystwa Przyjaciół Dzieci „/TPD/.Przez szereg lat nie miała patrona. Aż wreszcie nadano naszej szkole imię Manifestu Lipcowego. Nadanie nowego imienia wymagało ufundowania sztandaru. Dnia 21 maja 1977 roku o godz. 10 w budynku Teatru im. J. Słowackiego nastąpiło uroczyste wręczenie szkole sztandaru. Sztandar ufundowany przez Rejonową Dyrekcję Kolei Państwowych, został złożony na ręce ówczesnego dyrektora szkoły mgr Elżbiety Góralczyk. Następnie odbyło się ślubowanie na sztandar, po czym nastąpiła artystyczna część uroczystości; montaże słowno-muzyczne i występ chóru szkolnego. Na naszej uroczystości obecne były również delegacje z Kopalni Węgla Kamiennego „Manifest Lipcowy” w Jastrzębiu-Zdroju i statku Floty Handlowej „Manifest Lipcowy”, które przekazały szkole symboliczne upominki. Po uroczystej akademii młodzież przemaszerowała ze sztandarem pod pomnik Grunwaldzki, gdzie z rąk działaczy ZBOWID Dz. Śródmieście otrzymała urnę z ziemią z pól Grunwaldu.
W czerwcu 1990 roku w naszej szkole odbył się plebiscyt, który miał zadecydować o wyborze imienia szkoły. Większością głosów zadecydowano powrót do dawnej nazwy-Szkoły Podstawowej nr 20 im. Zbigniewa Oleśnickiego. Dnia 15 marca 1991 roku w sali teatralnej Domu Kolejarza przy ul. Św. Filipa odbyła się uroczystość powrotu do dawnego imienia i poświęcenia sztandaru. Druga część uroczystości odbyła się w kościele św. Floriana przy ul. Warszawskiej. Tam odbyła się msza święta, którą odprawił ks. proboszcz Jan Czyrek.
W 1999 roku w wyniku reformy oświaty została zmieniona struktura szkolnictwa. Nasza szkoła została przekształcona w Gimnazjum nr 4. Od 01 września 1999 roku funkcjonowała jako Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 24, w skład którego wchodzi: Szkoła Podstawowa nr 20 i Gimnazjum nr 4.
W marcu 2002 roku przeprowadzono referendum dotyczące o wyboru patrona gimnazjum. W wyniku głosowania patronem został ksiądz Jan Twardowski.
Od września 2004 roku roku gimnazjum funkcjonowało jako samodzielna szkoła.
W wyniku kolejnej reformy oświaty Uchwałą Nr LXVIII/1678/17 Rady Miasta Krakowa z dnia 29 marca 2017 r. Gimnazjum nr 4 zostało przekształcone w XLI Liceum Ogólnokształcące.
Pierwsi licealiści rozpoczęli naukę 1 września 2017 roku. 29 kwietnia 2022 mury naszej szkoły opuścił ostatni rocznik 3-letniego liceum, tym samym kończąc historię klas pogimnazjalnych.
Patron naszej szkoły – ks. Jan Twardowski
Jan Twardowski (ur. 1 czerwca 1915 r. w Warszawie, zm. 18 stycznia 2006 r. w Warszawie) – ksiądz katolicki, prałat honorowy Jego Świątobliwości, poeta, przedstawiciel współczesnej liryki religijnej. Uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, maturę zdał w roku 1935. W 1937 r. ukazał się pierwszy tomik jego wierszy pt. Powrót Andersena nawiązujący do poetyki Skamandra. W tym samym roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył dopiero po wojnie w 1947 r. W czasie II wojny światowej, podczas której zaginął cały jego wcześniejszy dorobek poetycki, był żołnierzem Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Wskutek przeżyć z wojennych, w tym zniszczenia jego domu rodzinnego, w 1943 r. postanowił zostać księdzem. W trakcie wojny w marcu 1945 r. zaczął naukę w tajnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Naukę w seminarium kontynuował z przerwami do 1948 r., kiedy to 4 lipca przyjął święcenia kapłańskie. W tym też roku uzyskał tytuł magistra filologii polskiej za pracę „Godzina myśli” Juliusza Słowackiego. Zaraz po studiach w seminarium przybył do parafii w Żbikowie k. Pruszkowa, gdzie był wikarym przez trzy lata. Zajmował się nauczaniem religii w szkole specjalnej. Od 1960 r. aż do emerytury był rektorem kościoła sióstr Wizytek w Warszawie, gdzie głosił kazania dla dzieci, którym później zadedykował m. in. zbiory: Zeszyt w kratkę oraz Patyki i patyczki.
Wcześniej, bo już pod koniec 1945 r., powrócił do publikowania wierszy. Jego twórczość trafiła wówczas m.in. na łamy Tygodnika Powszechnego. Wielką popularność przyniósł mu wydany w 1970 r. tom Znaki ufności. W 1980 roku uhonorowano Twardowskiego nagrodą PEN Clubu im. Roberta Gravesa za całokształt twórczości, w 1996 roku Orderem Uśmiechu, w 2000 roku nagrodą IKAR oraz Dziecięcą Nagrodą SERCA a rok później TOTUS, która zwana jest również „katolickim Noblem”. W 1999 r. Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
Zmarł wieczorem 18 stycznia 2006 r. w Warszawie. Pochowany w krypcie dla zasłużonych Świątyni Opatrzności Bożej, zgodnie z życzeniem prymasa Polski kardynała Józefa Glempa, a wbrew ostatniej woli księdza Twardowskiego, który chciał być pochowany na warszawskich Powązkach.
Źródło: wikipedia
